AYŞE KADIN Şiiri (Celalettin Özdede)

AYŞE KADIN

Günün erken vaktinde yola çıktı kafile.

Koç pınarını aşmak mümkün değil nafile!

Yanımızda Ayşe kadın beş aylık hamile,

Kış günü yola çıktık engeli bile bile.

Ayşe kadını sardık eski bir yün şalına,

At tökezledi taş mı değdi acep nalına?

Kafile yolda, umudumuz kaldı yarına.

Şehir göründü, girdik mutluluk havasına.

Küçük çocuk koştu, açtı evin kapısını,

Ayşe kadın ağladı, unuttu sancısını.

Kafile sustu, dinledi kadının nabzını,

Okuduk Ayşe kadının alın yazısını.

Bir tas soğuk su uzattık, içti kana kana,

Gözleri doldu, şöyle bir baktı iki yana.

Yazdık baştan geçenleri enine boyuna.

Ayşe kadın bir derstir dramdan anlayana.

Bir kuru mendil uzattık, sildi gözyaşını,

Küçük çocuk sarıldı, duydu kalp atışını.

Ayşe başladı, anlattı yolun akışını,

Kafile öğrendi bu hayatın yakışını.

Tahta beşik kuruldu evin tam ortasına,

Ayşe kadın baktı, yattı gece yarısına.

Kafile çözüldü, döndü kendi köy yoluna,

Bir anı kaldı bizde, sevdanın hatırına.

Celalettin Özdede